If it was your kid… (Greek version)/Αν ήταν το παιδί σου… (a poem written by Efxaris Arampatzi)

Αν ήταν το παιδί σου, θα κοιμόσουν τη νύχτα;
Όπου στην ψυχή σου χαραγμένη θα ήταν η δικιά του απουσία;
Θα έκλαιγες καθημερινά ελπίζοντας να το δεις σύντομα,
ή θα έθαβες ξανά την αλήθεια μέσα σε ψέματα;

Αν ήταν το παιδί σου, θα το αποκαλούσες ένα απλό ατύχημα;
Όταν το σύστημα το ελέγχουν ανόητοι, που δεν τους νοιάζει τίποτα.
Θα μετρούσες ακόμα τα λεφτά σου, ενώ οι μανάδες θρηνούν,
κι οι πατεράδες στέκονται σιωπηλοί, χωρίς να ξέρουν τι να πρώτο πουν;

Αν ξέραμε πόσα πράγματα πήγαιναν λάθος με αυτά τα τρένα,
Νομίζετε πως ακόμα θα βάζαμε την οικογένεια μας μέσα;
Αν ήταν το παιδί σου, ούτε εσύ δεν θα το έκανες.
Μα κάνεις λες και δεν έχεις καρδιά και τις δικές μας καις

Αν ήταν το παιδί σου, θα ζητούσες αλλαγή;
Θα ούρλιαζες στους δρόμους, γεμάτος οργή;
Το πρώτο πράγμα που θα έκανες θα ήταν να πας εκκλησία;
Ή θα απαιτούσες να αποδείξει η Ελλάδα ότι εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία;

Μα δεν ήταν το παιδί σου, οπότε γιατί να αγχωθείς;
Βρήκες δικαιολογίες, νομίζεις δεν θα ξεσηκωθεί κανείς
Μα εμείς είμαστε ακόμα εδώ, δεν θα ξεχάσουμε ούτε μια ψυχή,
Για τις 57 ψυχές, θα φωνάζουμε μέχρι και την επόμενη μας ζωή
κάθε 28η Φεβρουαρίου, κάθε μέρα.

Aγαπητή κυβέρνηση, αν ήταν το παιδί σου… ακόμα θα κοίταζες πέρα;

English translation:

If it was your kid, would you sleep at night?
With their absence carved deep into your soul?
Would you cry every day, hoping to see them soon,
or would you bury the truth once again in lies?

If it was your kid, would you just call it an accident?
When the system is run by fools who care about nothing?
Would you still count your money while mothers mourn,
while fathers stand silent, not knowing what to say first?

If we knew how many things were wrong with these trains,
Do you think we would still put our family in there?
If it was your kid, you wouldn’t.
But now you act like you have no heart, and you burn ours instead.

If it was your kid, would you demand change?
Would you scream in the streets, filled with rage?
Would the first thing you do be to go to church?
Or would you demand that Greece proves democracy was born here?

But it wasn’t your kid, so why should you care?
You found your excuses, thinking no one will rise.
But we are still here, we will forget no one.
For the 57 souls, we will scream until our next life,
every 28th of February, every single day.

Dear government, if it was your kid… would you still look away?

(This is the greek version of my poem “If it was your kid…” which is a little different than the english one because it’s more unapologetic and reveals the hard truth a little more. The english translation may not have too many differences than the actual English version but please still read it because you will notice a few crucial ones. Rest in peace to the 57 souls ❤️‍🩹)